Geen pauze

Ze noemen het aandachtstekort, maar niemand vraagt waar de aandacht gebleven is.

Het kind zit stil terwijl alles aan haar trekt. Schermen flitsen, stemmen sturen, schema's duwen. Elke seconde moet nuttig zijn. Leren, presteren, delen. Zelfs ontspanning heeft een doel. Stilte past nergens meer tussen.

Als ze niets doet, wordt ze onrustig. Niet omdat er iets mis is, maar omdat ze dat zo geleerd heeft. Lege momenten voelen als falen. Rust maakt haar schuldig.

Volwassenen kijken naar haar en zeggen dat ze sterk moet zijn. Dat deze wereld nu eenmaal zo werkt. Ze merken niet dat ze haar leren weg te lopen van zichzelf. Dat elke prikkel haar een beetje verder van huis brengt.

Er was een tijd waarin stilte vanzelf kwam. In achtertuinen, op weg naar huis. In niets doen

Nu is stilte een bedreiging geworden- daarin zou ze kunnen voelen dat het te veel is.

Misschien is dat wel de echte angst. Niet dat kinderen de stilte niet aankunnen, maar dat ze er eindelijk in zouden horen wat wij al te lang negeren.