Emoties

Als therapeute heb ik een bijzonder mooi en dankbaar beroep.

Een heel mooi moment in mijn werk is, als ik gesprekken heb met mensen van welke leeftijd dan ook, die het verschil maken. Mensen die begrijpen waar het echt over gaat. Die verder kunnen kijken dan het gedrag of wat zichtbaar is, en daar de moed voor durven op te brengen om aan dit gedrag voorbij te gaan en te erkennen en voelen waar het werkelijk over gaat.

Als volwassenen zijn we gevormd door onze opvoeding, ervaringen en hebben geleerd om veelal vanuit ons hoofd te leven. Dat wat zichtbaar is, wat we kunnen begrijpen en oplossen. Veelal lossen we dit dan ook op via communicatie en handelen, in de vorm van actie.

Zodra ons iets raakt wat een emotie veroorzaakt, hebben wij van jongs af aan geleerd er van weg te gaan. Dit doen we door middel van oplossingen bedenken, erover praten, of afleiding zoeken in welke vorm dan ook.

En dat werkt inderdaad, alleen tijdelijk;-)

Als een kind vastloopt, verdrietig angstig of boos is, willen wij als ouders, wat absoluut heel begrijpelijk is, dit zo snel mogelijk uit de wereld helpen. Het voelt niet fijn je kind zo te zien. Zeker niet als de emoties langere tijd aanhouden. We willen dat onze kinderen gelukkig zijn en zich goed voelen.

We gaan goedbedoeld aan de slag. We ‘over’ vragen onze kinderen het uit te leggen, of erover te praten. We verzinnen allerlei middelen zoals stickervellen, beloningen, om het kind te helpen met deze emotie, en onszelf, om er enigszins grip op te krijgen. Met als doel rust en balans in ons gezin te creëren en het kind weer gelukkig te zien.

Het praten over, wat wij geneigd zijn te doen met als doel het op te lossen, werkt op vele vlakken heel goed, alleen niet bij emoties.

Kinderen vragen het tegenovergestelde van wat wij bij onszelf geleerd hebben te doen. Kinderen willen gehoord en gezien worden in dat wat geraakt is en een emotie van angst, woede of verdriet veroorzaakt. Precies dat, waar wij als volwassenen toch het liefst van weg gaan bij onszelf.

Dus zo lang wij reageren op wat zichtbaar is, met strijd, oplossingen, of erover praten, hoe verder wij weg gaan waarover het werkelijk gaat. Namelijk wat er bij het kind geraakt wordt waardoor deze emotie er is. Hierdoor voelt het kind zich niet gezien en gehoord waardoor de emotie en of gedrag in plaats van te verdwijnen sterker wordt.

Kinderen leren meer van wat ze van je zien en voelen, dan wat je tegen ze zegt. Met andere woorden, als je een verandering van gedrag vraagt van je kind, kijk dan ook naar jezelf of jij in bepaalde situaties hetzelfde reageert en voelt. Soms is het zelfs zo dat je je er niet eens van bewust bent, en laat je kind je een hele mooie spiegel zien.

Het is telkens weer wonderlijk, dat als ouders dit gaan zien en het gaan transformeren, het kind als vanzelf deze geraaktheid met daaropvolgende emotie los kan laten.