Nu de wereld er anders uit is gaan zien en we met z’n allen letterlijk en figuurlijk naar binnen zijn gegaan, zijn mijn gesprekken via Skype of FaceTime met kinderen en volwassenen nog meer naar die binnenwereld verschoven.
Voor sommige mensen is de wereld wel veranderd, maar kunnen zij toch nog doorgaan met dat wat zij daarvoor ook al deden, alleen nu vanuit huis. Met dat verschil dat er wat extra taken naast het werk bij zijn gekomen die er voorheen niet waren. Dit valt voor sommigen zwaar, met name alleenstaande ouders. Maar hoe mooi om te horen hoe positief velen aan de slag zijn gegaan om er het beste van te maken.
Wat mij zo opvalt nu is, dat de gesprekken gaan over iets wat er eigenlijk al was, maar nu ineens meer opvalt of meer op de voorgrond treedt. Voorheen lag dit waarschijnlijk wat meer onder al het andere waar we druk mee waren. Het lijkt erop dat, door het naar ‘binnen gaan’ vanwege het thuis zijn met het gezin, dit ook ineens bij kinderen de ruimte geeft om dat wat er binnenin al speelde meer naar boven te laten komen.
Bij dit voorbeeld ga ik in gesprek met ouders waarvan hun zoon niet aan zijn taken van school wilt beginnen. Ouders hebben nu de taak om niet alleen opvoeder en verzorger te zijn, naast hun werk, maar ook nog eens leerkracht. En waar een kind die toch al met moeite aan het schoolwerk te krijgen was, het op school nog wel lukte, lukt het thuis niet. De bekende zin: “vreemde ogen dwingen, gaat hier zeker op”.
Als ik dan in gesprek ga met deze ouders, komen we uiteindelijk uit op wat er werkelijk speelt bij het kind. Dan laten we het ‘moeten’ van het schoolwerk, en het daarop volgende gedrag even liggen en kijken we samen naar wat maakt dat dit kind er zoveel moeite mee heeft.
De taken van school worden over het algemeen heel serieus opgepakt. We gaan met z’n allen enthousiast aan de slag. We maken schema’s we zitten naast ze als ze iets niet begrijpen, het is gewoon prachtig om te zien.
Maar een kind dat bijvoorbeeld tegen zijn eigen onzekerheid aanloopt en de lat heel hoog legt, om het gevoel van falen niet te hoeven voelen, laat thuis zijn verzet in alle glorie zien! Het is immers zijn veilige omgeving. Dit leidt vaak tot machteloosheid van zowel de ouders als het kind.
Ik kan het niet, ik begrijp het niet, ik wil het niet, komen dan meteen als verzet naar voren. En word daar niet op ingegaan, dan komt het laatste redmiddel: woede. De ouders waar ik dit gesprek mee had, moesten elke dag een strijd leveren met zoonlief voordat hij aan zijn taken begon.
Op mijn vraag of hij hier al langer last van had, wordt bevestigend op geantwoord. Ik leg uit dat zijn gedrag slechts de uiting is van iets wat hij voelt en wat hij als heel naar ervaart.
Uiteindelijk kwamen we tijdens ons gesprek samen op hetzelfde punt uit.
Hoe mooi zou het zijn, als ze aan de slag zouden gaan met precies dat waar hun kind al deze tijd al tegenaan liep en vastliep? Wat een mooie kans, om nu vanuit thuis in een veilige omgeving hem de hand te reiken, erkenning te geven op wat hij voelt en hem zo in kleine stapjes innerlijk sterker te maken?
Dan zou het schoolwerk niet als belangrijkste punt bovenaan de agenda staan, maar de roep van dit kind dat hij zich niet bij machte voelt om dit nare gevoel aan te gaan als hij met schooltaken aan de slag moet.
Met wat tools van mijn kant hoe ze samen de stapjes kunnen maken is er opluchting bij deze ouders te zien. Ze voelen hun eigen machteloosheid weg vallen, en zijn blij dat ze wat kunnen betekenen voor hun zoon in plaats van elke dag te strijden over iets waar het eigenlijk niet echt over gaat.
Nu kunnen ze zorg dragen over hun zoon dat als hij weer naar school gaat, innerlijk meer vertrouwen en kracht zal hebben opgebouwd, waardoor hij dit gevoel niet, of veel minder hoeft te ervaren.
En de lesstof zelf? dat zal dan zeker geen probleem meer zijn;-).