Naarmate de ‘lockdown’ voortschrijdt, hoor ik in de gesprekken met ouders of kinderen dat ze de tijd van samen thuis zijn, met alles wat hierbij komt kijken, als lastig beginnen te ervaren. Waar ze met volle moed aan begonnen, begint nu barsten te vertonen. Het duurt gewoon te lang. Zeker gevoelsmatig omdat we geen vooruitzicht hebben naar een eindstreep die ons terug brengt naar het leven en ritme dat we zo gewend waren. Sommige ouders ervaren te weinig ruimte voor zichzelf en te weinig rust momenten. Anderen ervaren te veel stress naast de werkdruk die ze al hebben. Er komen irritaties in de relatie als partners en van en naar de kinderen. En dat doet pijn en verdriet aan beide kanten want dat willen we niet.
Pubers die ik spreek willen hun oude leventje weer terug. Weer de vrijheid voelen waar ze zo aan gehecht waren. Zoals een jongen van zestien tegen mij zei: ‘Het enige dat ik kan doen is chillen met mijn vrienden, maar het is steeds hetzelfde. Ik wil weer naar feestjes kunnen gaan, ik wil meer afwisseling’. Ouders die hem willen beschermen vanwege het corona virus en een tijdslimiet geven, veroorzaakt bij hem nu alleen maar irritatie. Hij wilt weg, alleen maar weg uit huis. Bij deze leeftijdsgroep komen de muren op ze af en dit uit zich op verschillende manieren zoals boosheid, verdriet of angst. Ze willen weer onder leeftijdsgenoten zijn, kunnen gaan en staan waar ze willen, de wereld in, vrijheid proeven. Tegen regels en afspraken van thuis aan kunnen schoppen. Kortom het begint zwaarder te worden.
Ook bij de jonge kinderen hoor ik van ouders of van de kinderen zelf, dat sommigen steeds moeilijker aan het werk te krijgen zijn. Het ritme en de structuur van elke dag school, wordt gemist en kinderen beginnen de voor hun opgelegde taken zat te worden en gaan de strijd aan om te doen waar ze zelf zin in hebben. Want ze zijn toch thuis? Het is mooi weer, al die taken, de ‘moetens ‘en/of tegen iets aan lopen wat ze niet begrijpen, daar hebben ze niet meer zoveel trek in.
Door deze confrontaties komen er gevoelens en emoties naar boven die wel al aanwezig waren maar nu veel sterker naar voren treden in het gezin, relatie, of met een van de kinderen. Sommigen staan voor confrontaties die ongewild ineens heel groot zijn geworden. Enorme ruzie met je puber. Je kind die alles uit de kast haalt om niet aan het werk te gaan. Een kind dat zichzelf heel moeilijk kan amuseren en bijvoorbeeld broer of zus de hele dag stoort of irriteert. Terwijl jij als ouder alles in goede banen probeert te leiden, zelf daarnaast ook je werk probeert te doen, komen er momenten waarin je op raakt en machteloosheid ervaart. Je reageert dan op een manier die je niet wilt, maar door je gevoel van machteloosheid niet meer tegen kan houden. Dan kan het ook nog zo zijn dat je partner het anders ziet, anders reageert of helemaal niet reageert en voor jou als niet steunend ervaren wordt. Je staat op zo’n momenten in een keer alleen of niet meer op een lijn met elkaar en dat raakt ook weer allerlei emoties. Kortom uiteindelijk voelt het als te veel en verdrietig.
Ik merk hoeveel opluchting het brengt bij ouders, en/of kinderen om het te kunnen delen met een onbevooroordeeld neutraal iemand. Alleen al een luisterend oor en alles weer helder te krijgen en met waar nodig ‘tools’ om thuis in te zetten, geeft weer rust.
Juist daar waar het nu heel zwaar en zelfs soms onmogelijk lijkt, ligt het zaadje waar groei, transformatie en iets heel moois uit kan ontstaan voor jou als uniek mens, jullie als partners, als kind of jullie als gezin. Het zaadje lag er al die tijd al. Alleen nu door de omstandigheden waar we in zitten, vraagt het alle aandacht omdat daar nu de tijd voor is. Durf ernaar te kijken en vraag een gesprek aan om er licht over te laten schijnen ervan te leren, anders ernaar te kijken en ervan te groeien samen als partners, gezin, kind of jijzelf.